Het bericht ‘Waar we gaan is nacht’ – Tracey Rose Peyton verscheen eerst op Boeken-cast.nl.
]]>Jordan Bardella, de lijsttrekker van RN bij de Europese verkiezingen vertelde POLITICO dat zijn partij nog steeds voorstander was van het verlaten van het geïntegreerde commando van de NAVO, maar pas nadat de oorlog in Oekraïne voorbij was. ‘Je moet geen verdragen veranderen in tijden van oorlog’, zei hij.
Bij de verkiezingen in 2022 had partijleider en presidentskandidaat Marine Le Pen gepleit voor terugkeer naar de positie van Frankrijk voordat president Nicolas Sarkozy de relaties met de NAVO begin deze eeuw weer volledig had hersteld. Le Pen wilde een “nieuwe strategische overeenkomst met de Verenigde Staten” sluiten en een “dialoog met Rusland over belangrijke gemeenschappelijke kwesties” openen.
Bardella beweert dat hij sinds het begin van de oorlog ‘gevochten heeft om een redelijk standpunt in te nemen, door ja te zeggen tegen de steun aan Oekraïne, maar nee tegen een volledige oorlog met Rusland.’ Hij uitte zijn bezorgdheid over de mogelijkheid dat Kyiv zou toetreden tot de EU en de NAVO, met het argument dat dit tot escalatie zou kunnen leiden en benadrukte het belang van het vermijden van een directe confrontatie met Rusland. Bardella erkende dat de Russische president Vladimir Poetin verantwoordelijk was voor de hernieuwde kracht van de NAVO, en zei dat Poetin een “tactische fout” had gemaakt bij de aanval op Oekraïne.
RN, een goede relatie van de PVV, is in Frankrijk in de polls tot bijna 30% gestegen, zo’n 10 procentpunten vòòr op Macron’s LREM.
Dus ook afgelopen maandag zat ik in een zo goed als lege trein van Tiel naar Utrecht. Muziekje op m’n oren, klaar om de werkweek te beginnen. Als de conducteur langskomt om m’n vervoersbewijs te checken zet ik keurig m’n koptelefoon af, zodat ik ‘m kan begroeten en aan kan kijken terwijl hij m’n NS-business-card scant. Want zo ben ik opgevoed. Als je een interactie hebt met iemand, bij de kassa, in een café, bij de apotheek, in een restaurant; dan kijk je diegene aan. En het zou helemaal leuk zijn als er van beide kanten een lachje vanaf kan. Maar bij deze conducteur kan er geen lachje vanaf, ook al is mijn NS-business-card helemaal netjes ingecheckt.
“Wil je je tas in het bagagerek zetten?”, zegt de conducteur nors.
“Wat zegt u?”, vraag ik.
“Je tas moet in het bagagerek.”
Ik kijk om me heen en zie alleen maar lege plekken. Voor me zie ik 2 lege plekken, aan de andere kant van het gangpad zijn nog 4 lege plekken en als ik m’n hoofd ietsje richting gangpad draai, dan zie ik minstens 60 lege plekken. Naast me staat m’n poezentas.
“Meent u dit nou?”
“Je tas neemt een plek in waar iemand kan zitten.”
“Meent u dit?”
“Dit zijn de huisregels.”
“Er zijn nog tientallen plekken, misschien wel honderd in de hele trein waar mensen kunnen zitten, kijk dan.”
Ik ga staan en wijs de conducteur op alle lege plekken.
“Dit zijn de regels.”
“Als er iemand in de trein komt die heel erg graag op deze specifieke plek naast mij wil zitten, dan neem ik m’n tas op schoot, maar kijk nou, de trein is bijna leeg.”
Maar daar heeft de NS-conducteur helemaal niks mee te maken, want dit zijn de regels en regels zijn regels. En terwijl ik mezelf in een ‘staring-competition’ begeef met de NS-conducteur kan ik alleen maar denken; jij zielig, zielig mannetje. Heeft je vrouw je vanmorgen een boterham met kaas in plaats van worst meegegeven? Wat een kutleven moet jij hebben.
“Ik zet m’n tas op schoot, maar op het moment dat u zich omdraait zet ik ‘m weer terug”, zeg ik terwijl ik m’n poezentas op schoot neem.
De conducteur draait zich om, loopt door en ik zet de tas weer naast me. Daarna begin ik te lachen en ik ben niet meer gestopt met lachen tot de trein in Utrecht arriveerde.
p.s. In de huisregels van de NS staat het volgende: ‘Je zorgt ervoor dat je bagage het gangpad en andere reizigers niet belemmert of hindert en niet een zitplaats inneemt als een medereiziger daarop aanspraak maakt.’
The post OH, HOW WE LOVE TO WEAR A BADGE appeared first on LIFELOG van Luna - sinds 2001.
]]>Om op tijd bij het restaurant te zijn, moesten we ons toch nog haasten. We hoefden geen parkeergeld te betalen, dat scheelde een slok op een borrel, want anders was het vijf euro per uur geweest. De gemeente rekent niet minder. Dochterlief en het hele gezin, het glunderende feestvarken incluis, zwaaiden ons olijk toe achter de hoge ramen. Bij de deur vloog dribbel mij en lief op ooghoogte om de knieën,wat een heerlijk welkom. Warme knuffels, felicitaties en het cadeau, de gevraagde schooltas. Een schot in de roos. Hij was er dolblij mee want de oude was aan het slijten. Voor de verjaardag, maar ook voor alle pech met zijn knie was dit extraatje. Normaliter leggen we botje bij botje en kopen één cadeau, dat krijgt hij nog. Van zijn ouders kreeg hij een stereo headset.
Het is een gezellig restaurant en voor de donderdag was het behoorlijk druk bezet. Het personeel was vriendelijk ondanks dat ze zich het vuur uit de sloffen liepen. Wij wilden wachten tot de zonen er waren, die iets later zouden zijn. Ik zat tussen de beide kleinzonen en werd vermaakt door de lieve middelste spring-in-het-veld. Hij kwam met een heel verhaal over het ontstaan van de aarde, met Satan als de slang, die Adam en Eve verleidde met een appeltje. Het strookte zo met het originele verhaal dat ik me afvroeg of hij op de zondagsschool zat, haha. Dat was natuurlijk helemaal niet aan de orde. Nee, hij had het van TikTok. Met zijn ijzeren geheugen kon hij het in geuren en kleuren navertellen en stikte ik bijna van het lachen om dat olijke hoofd. Een goed half uur later schoof Zoonlief naar binnen en de jongste zoon was nog een kwartiertje later, maar we hadden zijn eten al besteld.
Toen het eten kwam gebeurde er iets bijzonders. Ik met mijn smaakarme papillen smulde van de Millefeuille, die bijzonder goed in elkaar zat met een flinterdun korstje van bladerdeeg, spinazie, paddestoel, Taleggio, en kruidenolie. ‘Een nieuw recept, het staat net op de kaart’, vertelde de jongen die ons bediende. De kok mocht weten dat ik het bijzonder smaakvol vond. Het was vooral de combinatie van een bescheiden portie, de basissmaken en de structuur van het geheel die er voor zorgden dat het bord schoon leeg kwam. Iets wat me al in een eeuwigheid niet was overkomen. Lief had een vegetarische saté, dochterlief koos de kabeljauw, en de rest ging voor de gigantische burger.
Toen de andere dochterlief ook nog aanschoof na de maaltijd was het feest, op de oudste zoon na, bijna compleet. Dat moeten we vaker doen, bedachten we, zo’n doordeweekse spontane bijeenkomst.
Jammer dat ik in vliegende vaart naar de volgende afspraak moest. De boekenclub. Dat is voor een volgende blog, want de avond was eveneens betekenisvol. Zonde om dat af te raffelen.
]]>
.
In de Volkskrant van donderdag jongstleden begint columnist Frank Heinen met een anekdote over een dichter Michael Gorelick genaamd, die dacht dat het aan zijn naam lag dat hij geen goede poëzie schreef. Vanaf dat moment ging hij als dichter door het leven als Sparrow. Vervolgens schrijft hij over de Barkley Marathon (naar aanleiding van een bericht in de krant waarin verslag werd gedaan van deze marathon die je ‘in een staat van een door uitputting vermenigvuldigde desoriëntatie brengt’) en hij koppelt dat weer aan het zien van afschuwelijke beelden op internet (over de marteling van de verdachten van de aanslag in Moskou) bewust en onbewust omdat je door social media er moeilijk aan kunt ontkomen. Een knap staaltje gebeurtenissen verbinden die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Tot zijn conclusie waarbij hij weer terugkeert bij de dichter.
Zijn conclusie is dat net als in een (Barkley) marathon iedereen in een oorlog op eigen houtje verdwaald raakt. In de feiten en de vooruitzichten, in de kwaadheid en het mededogen en de vrees die alles met zich meebrengt. Hij schrijft: “Om je te kunnen blijven oriënteren en waar mogelijk te ontdwalen, kun je die gruwelijke beelden volgens mij beter mijden. Niet opzoeken, niet aanklikken, niet doorsturen`. Van geweld dat bedoeld is voor consumptie word je weinig wijzer.”
Hierna verwijst hij naar een zin in een gedicht van Sparrow: ‘This poem / replaces all my / previous poems’. Je begrijpt dat dit mijn nieuwsgierigheid aan het werk zette. Sparrow (of Michael Gorelick dus) werd geboren in 1953 en is een Amerikaans dichter, activist en muzikant. Als lid van de in New York gevestigde literaire groep ‘The Unbearables’ heeft Sparrow verschillende poëziebundels gepubliceerd bij Soft Skull Press , evenals chapbooks in samenwerking met het St. Mark’s Poetry Project Ook was hij redacteur van het literaire tijdschrift Big Fish. Zijn gedichten werden gepubliceerd in onder andere ‘The New Yorker’, ‘The Quarterly’, en ‘The New York Times’.
De regels die Frank Heinen citeerde komen uit het gedicht ‘Poem’ en het is feitelijk het hele gedicht. Daarom wil ik hier graag een ander gedicht van Sparrow delen dat gepubliceerd werd in ‘The Sun’ literair magazine getiteld ‘Santa’.
.
santa
.
My daughter and I saw a black Santa Claus doll in the window of a store.
“Santa Claus isn’t black,” Sylvia said. “Santa Claus is white.”
I was in a terrible position. How could I deny the whiteness of Santa without denying the idea of a unique and singular Santa Claus? Should I say that Santa Claus is really black, but that the white elite has suppressed this information? Should I tell her that no one really knows what color Santa is, because he lives at the North Pole, and no one has ever met him? But why, then, do all those children’s books depict him as white?
“Yes, Santa is really white,” I said with a sigh, defeated by the sadistic racism of Christmas.
.
]]>Maart is de tweede maand van mijn sabbatical en de eerste maand waarin ik toewerk naar een bestaan als zelfstandig ondernemer. Naast mijn fictieve baan als Content Creator ben ik druk bezig met het volgen van een verdiepingstraining bij VA-school. Ik heb ondertussen de modules Ken jezelf, Bepaal je doel en Ken je klant afgesloten. Hiermee staan er nog 11 modules open, waaronder websites bouwen.
Voor die laatste module heb ik gisteren 300 verschillende taken verdeeld over 8 categorieën doorgespit om te bepalen welke werkzaamheden ik wil gaan aanbieden. Boekhouding, Sales, Evenementen en Marketing staan op het lijstje van dingen die ik niet wil gaan doen, al besef ik heel goed dat ik delen uit die laatste categorie wel nodig heb om twee van de andere vier overgebleven categorieën naar tevredenheid van een klant uit te voeren. Ik noem Content & Ontwerp en Social Media & Community.
Na wat gesprekken met mensen die reeds langere tijd zelfstandig ondernemer zijn, heb ik mijn deadline naar achteren verplaatst (1 juli). Het tijdpad is daarmee ook wat royaler geworden.
Al tijdens de eerste week van de opleiding kwam ik tot de conclusie dat, wilde ik ook nog van mijn vrijheid genieten (alsof mijn kalender vanaf 1 juli meteen volstaat met werkzaamheden voor klanten), ik iets minder tijd in mijn fictieve functie moest stoppen. Het publicatieschema voor Instagram (@KoffieD.Plans) is aangepast naar eens in de twee dagen. Voor wat betreft deze site heb ik besloten dat ik elke dag bloggen los ga laten en een publicatieschema van minimaal om de dag ga hanteren.
Naast werken aan mijn toekomst heb ik ook nog drie challenges lopen.
Laat april maar komen. Ik ben er klaar voor.
]]>Status Quo bleek een zeer toepasselijk nummer geschreven te hebben: Forty Five Hundred Times.
En vanaf morgen op weg naar de Forty Six Hundred Times.
YouTube: Forty Five Hundred Times, Milton Keynes Bowl 21st July 1984
]]>Het belangrijkste is dat ik morgen ga schrijven omdat het vrijdag is, en niet omdat ik de perfecte blogpost heb geschreven. Dat er elke dag iets door mij wordt gepubliceerd omdat ik dat 24 jaar geleden heb besloten, niet omdat ik elke dag bedenk of het goed genoeg is. En zelfs als niemand mijn blog zou lezen, zou ik het nog steeds doen.
Seth GodinHet is vandaag vrijdag.
]]>Onlangs keken we weer eens naar een van de best gemaakte TV-series ooit die het Verenigd Koninkrijk heeft voortgebracht; Downton Abbey. Wie de reeks ook heeft gezien zal met mij onderschrijven dat in alle geledingen van dat verhaal wordt geacteerd op het hoogste niveau. Natuurlijk is het script ijzersterk maar het acteerwerk steekt toch als altijd een divisie boven die in ons land uit.
Als je na een enkele aflevering alle karakters al hebt leren kennen en ook de karaktertrekken van het personage al dan niet fijn vindt of vergeten bent dat een acteur/trice dit neer zet heeft die serie je in de greep. Overkomt me zelden maar deze reeks is een voorbeeld. Bij het opnieuw bekijken van de serie ontdekte ik opnieuw de actrice die gestalte geeft aan Lady Mary Crawley. Oudste dochter van het paar dat het kasteel in dit verhaal bestiert en soms wanhopig op zoek naar de ware liefde dan wel een kandidaat die haar erfenis (het kasteel) mede kan veiligstellen. Die rol is op het lijf geschreven een een typische Britse schoonheid; Michelle Dockery. Blank van huid, brunette en naast actrice ook een begenadigde jazz-zangeres. Haar gezicht is dat van een fraaie pop, de uitdrukkingen van verdriet tot boosheid worden daardoor extra sterk doorgegeven.
Haar stem mooi laag, geen al te grote schreeuwpartijen, nee, alles passend bij een karakter in een wereld van een eeuw geleden. Michelle Dockery werd in 1981 geboren in Londen en werd in 2004 pas actief als actrice. Maar daar zat een stevige opleiding aan prestigieuze toneelscholen voor waar ze al opviel door haar talent en zelfs prijzen won op jeugdige leeftijd. Uiteraard ging ze daarna naar het Britse toneel en speelde oa. Ophelia in Hamlet (2010). Daarna kwam ze ook terecht in de tv-wereld waar ze via bij ons minder bekende reeksen uiteindelijk terecht kwam in de cast van Downton Abbey als de genoemde dochter binnen de familie Crawley. Na die reeks op TV was ze ook te zien in de twee speelfilms waarin dat kasteel decor was van een ijzersterk verhaal. De laatste daarvan kwam pas in 2022 uit.
Tussendoor was ze ook nog te zien als Alice Fletcher in de Netflixreeks Godless en vanaf 2022 in een nieuwe reeks van Netflix Anatomy of a Scandal waarin ze een Officier van Justitie vertolkt. Haar persoonlijke leven kende een waar drama toen haar partner John Dineen op 34 jarige leeftijd stierf aan een niet te genezen vorm van kanker. Dat was een heftige klap voor haar. Gelukkig vond ze vier jaar later een nieuwe liefde in Jasper Waller-Bridge die ze via via had leren kennen. Afgelopen september zijn ze samen ook in het huwelijk getreden. Wat Mary Crawley moeizaam lukte is haar alter ego dus wel gelukkig geworden en dat is maar goed ook. En mocht je de serie die ik beschreef nog niet hebben gezien, zoek hem op en kijk er naar. Je wordt er binnen de kortst mogelijke tijd in meegezogen. Al was het maar door actrices als deze Michelle Dockery…. (Beelden: Internet)
]]>Het bericht Bewaar jouw vakantieherinneringen in een junk journal verscheen eerst op Lodiblogt .
]]>Het nagelsalon vergt vaak nogal veel tijd, planning en geld. Gelukkig kun je ook van thuis uit je nagels goed verzorgen en zorgen dat je lange, gezonde nagels krijgt. Ik…
The post Nagels thuis verzorgen: mijn at home manicure appeared first on The Pink Perfectionist.
]]>The post Lastminute tips met kids voor Pasen appeared first on Follow my footprints.
]]>Het bericht De Ondergewaardeerde 30 met Rob Wijtman verscheen eerst op Ondergewaardeerde Liedjes.
]]>Te vinden op alle streaming diensten, zoals:
En te koop op Bandcamp:
]]>